Можна толькі марыць, каб дажыць да 100 гадоў і ў такім паважаным узросце не быць у цяжар блізкім. Наадварот, яшчэ дапамагаць дачцэ па хатніх справах: пакарміць курэй, параіць, што і як лепш пасадзіць у агародзе, памыць посуд, а спатрэбіцца — і згатаваць абед.

– Адна бяда, – казала Ніна Космач, — губляю слых ды рукі баляць па начах.

Рукі ў Ніны Пятроўны напрацаваныя. Асірацела рана. На яе дзявочых плячах засталіся дзве сястры і брат. Батрачыла ў паноў, потым працавала ў калгасе «Чырвоны прамень» у Мядзельскім раёне Міншчыны, заслужыла званне «Ганаровай калгасніцы». Адпаведная шыльдачка была прымацавана на яе хаце.

Замуж выйшла за такога ж простага хлопца. Праўда, рана аўдавела, не мела яшчэ і 40 гадоў. І засталася адна з трыма сваімі дзецьмі. Узнімала на ногі, вучыла, потым гадавала ўнукаў.

– Іх у мамы шэсць, а таксама дзесяць праўнукаў, ёсць ужо і прапраўнучка. Няньчыла, бадай, усіх, – расказваў сын Ніны Пятроўны Мікалай. На юбілей маці прыехаў з Літвы з жонкай. Шкадаваў, што зрабіць гэтага не змаглі дочкі. Адна жыве ў Каўнасе, другая – у Германіі, перашкодай сталі каранцінныя меры з-за каранавіруса. З бацькамі прыслалі віншаванне і падзяку.

– І мой сын Валерый жыў з бабуляй аж да прызыву ў армію.   У тры гады мама забрала яго да сябе ў вёску, як казала, падгадаваць. Так у яе і скончыў школу, – дадала дачка Зінаіда.

Менавіта яна першай тра-піла на Браслаўшыну пасля заканчэння тэхнікума. У калгасе імя Леніна працавала бухгалтарам. Пагасціць, паглядзець на месца, дзе жыве сястра, прыехалі Вера і Мікалай.

– Нам вельмі спадабаўся край, багаты на лясы і азёры, – успамінаў Мікалай. – Так адзін за адным і пераехалі на Браслаўшчыну. Мама купіла дом у Лунях, на працу ўладкавалася   спачатку ў калгас, а пазней у   Слабодкаўскую СШ.

– А да мяне ў горад пераехала 19 гадоў таму, – удакладніла Зінаіда. – Трэба было гадаваць праўнука Дзяніску. Справа ў тым, што ў водпуску па доглядзе за дзіцяці ніхто з нас не засіжваўся. Выходзілі на працу, а нянькай і гаспадыняй у доме заставалася мама.

І сёння Вера, Мікалай і Зінаіда для яе дзеці, хоць самі ўжо пенсіянеры. Кожнаму яна гатова дапамагчы, падтрымаць, узяць на сябе частку іх турбот.

– Не паспеў я ранкам па-чысціць зубы, а мой ложак ужо прыбраны, – з цеплынёй гаварыў Мікалай. – Заходжу ў пакой, а мама гладзіць рукой па коўдры, нібы мяне лашчыць. Зашчымела сэрца. Мама ёсць мама, самы дарагі нам чалавек.

Але Ніну Пятроўну любяць і паважаюць не толькі блізкія. З векавым юбілеем яе віншавалі жыхары вуліцы. Купілі падарунак, нажадалі столькі здароўя, што дажыць ёй патрэбна мінімум да 125 гадоў – тэрмін, да якога сапраўдны яе новы пашпарт. Без акуляраў цвёрдай рукой яна вывела свой подпіс на бланках, падзякавала за новы дакумент. А ёй ад імя ўсіх браслаўчан падзякавала за сумленнае жыццё і самаадданую працу намеснік старшыні райвыканкама, старшыня раённай арганізацыі «Белая Русь» Алена Бабінская.

Фота Тамары ПАШКЕВІЧ.