Зоя Казлёнак 13 гадоў працуе старшым касірам аўтастанцыі гарада Докшыцы. Яшчэ гэтую абаяльную жанчыну называюць голасам станцыі, бо Зоя Віктараўна аб’яўляе аўтобусныя маршруты. З 7 гадзін 50 мінут раніцы да 17.30, кожны дзень – дзясяткі разоў, пры тым па-беларуску. Гэта ўласная ініцыятыва работніцы. І ёй самой, і мясцовым пасажырам зараз ужо здаецца, што так было заўсёды, а не толькі апошнія 8 гадоў.

 – З жыхарамі нашай Докшыччыны, у гаворцы-трасянцы якіх пераважае ўсё ж беларуская мова, ды і з транзітнымі праезджымі ніякіх праблем не ўзнікае, разумеюць і ўспрымаюць нармальна, – кажа Зоя Віктараўна.

Аднойчы быў такі выпадак. Адпраўляючы рэйсавы аўтобус “Мінск – Рыга”, яна паведаміла пра гэта, як зазвычай, па-беларуску. Праз колькі часу тым жа днём ёй патэлефанавалі з наступнага прыпынку – горада Глыбокае. Адзін з пасажыраў, рыжанін, не паленаваўся на тамтэйшай аўтастанцыі пацікавіцца нумарам докшыцкай, каб пазваніць і падзякаваць Зоі Віктараўне. Маўляў, быў прыемна ўражаны гучаннем беларускай мовы, вельмі спадабалася.

На фота: Зоя Казлёнак на сваім рабочым месцы.

Спецыяльна вучыць тытульную дзяржаўную мову для выканання сваіх прафесійных абавязкаў Зоі Казлёнак не давялося, бо яна – ўраджэнка вёскі Пятровічы Докшыцкага раёна, а яшчэ скончыла беларускамоўную Порплішчанскую сярэднюю школу. Астатняе, як кажуць, па закліку душы.

Фота Дзмітрыя Осіпава.