Напэўна, не ўсім гарадскім школьнікам пашанцавала мець такую настаўніцу, як Анжэла Кабяк. У сельскім краі ды яшчэ ў яго глыбінцы, паблізу Ельні амаль на граніцы з Шаркаўшчынскім раёнам яна вучыць дзяцей рускай мове і літаратуры. Прычым не толькі па класічнай методыцы, а ўсё шырэй з выкарыстаннем сучасных інтэрнэт-тэхналогій, у тым ліку з дапамогай QR-кодаў. І гэта не адзіная інавацыя ў арсенале маладой настаўніцы. Інтэрактыўная дошка, ноўтбук, мабільныя тэлефоны, спецыяльныя карткі ідуць у ход пры тлумачэнні матэрыялу і праверцы яго засваення. З дапамогай іх Анжэла Юр’еўна даведваецца, як яе вучні зразумелі тэму.

Макар Ажэль – адзін з трох маладых урачоў, якія прыйшлі на працу ў раённую бальніцу ў мінулым годзе і сталі рэаніматолагамі. Усе, па словах галоўнага ўрача Алены Сівой, ужо паказалі сябе добрымі спецыялістамі. Макар Сяргеевіч стаў прадаўжальнікам сямейнай дынастыі. Тое, што будзе медыкам, ведаў з 9-га класа. Менавіта тады пачалося вывучэнне анатоміі. І маладога чалавека нібы азарыла: дайшло, што вывучае сам сябе, будову ўласнага арганізма. Тады і захацелася ведаць яго дасканала, умець выпраўляць збоі і паломкі.

Оршанец Владимир Мохначёв профессию себе выбрал еще в детском саду. Когда растешь в семье врачей, ни о каком другом вузе, кроме медицинского, уже и не помышляешь. Сегодня молодой заведующий травматологическим отделением больницы им. Семашко ежедневно спасает человеческие жизни. Он – гордость семьи Мохначёвых, глава которой – заведующий отделением реанимации горбольницы №1.

Тракторист-машинист сельхозпредприятия «Княж» Сергей Ходанёнок в хозяйстве работает 13 лет и за это время изучил едва ли не каждый клочок земли.

Четверокурсница витебского политехнического колледжа Александра Колдунова пишет программы для компьютера и смартфона, активно занимается научно-исследовательской деятельностью, участвует в интеллектуальных состязаниях. В октябре она пробилась в финал международной олимпиады по спортивному программированию, организованной IT-компанией Andersen. После чего получила приглашение на стажировку.

Пытанне, кім быць, перад Таццянай Марынскай ніколі не стаяла. Прыкладна ў 5-м класе яна вырашыла стаць урачом. У сям’і цяжка хварэла бабуля. Дзяўчынка часта дапамагала маці даглядаць яе. Бачыла, як пакутуе тая ад немачы, а як пазбавіць болю, не ведала. Патрэбны былі спецыяльныя веды. З 7-га класа мэтанакіравана пачала рыхтавацца да паступлення ў медыцынскі ўніверсітэт.