Трое верхнядзвінскіх аднадумцаў метадам лазернай гравіроўкі і рэзкі вырабляюць арыгінальныя сувеніры на беларускую тэматыку Міні-прадпрыемства «ВуГЛ» існуе з пачатку года, а першыя ўзоры прадукцыі тут выпусцілі ў сакавіку. Яна трапляе галоўным чынам у Полацк, які наведваюць даволі шмат турыстаў і ёсць попыт на сувеніры. Яшчэ вырабы «ВуГЛ» прадаюцца ў дзвюх мінскіх кропках. Вядома ж, пазнаёміліся з імі і землякі-верхнядзвінцы.

Судьба Дмитрия Грицюка (на фото) тесно связана с Витебщиной: отсюда родом его дед, отец, и он сам вырос здесь. После учебы в Санкт-Петербургском университете имени Герцена по распределению попал в Ярославль. Пожив на чужбине, понял, что место его там, где бродил в юности, где пил парное молоко и любовался небом. Поэтому решение обосноваться в озерном Вымно пришло само собой. Ознакомившись с региональным планом по развитию агроэкотуризма Витебской области, он одним из первых в районе создал усадьбу такой направленности — крестьянско-фермерское хозяйство «Малинки-Аутфиттерс». И народ потянулся. О том, как отдых других стал его работой, Дмитрий говорит так: «У меня за плечами 27-летний стаж охотника. Данное увлечение является активным видом отдыха и предполагает коллективное участие. Опыт всегда имеет значение. Добыть трофей не так просто, здесь нужны советы бывалых и личная практика. Нужно просчитать, как он поведет себя в критический момент. Атмосфера охоты крайне специфическая: воздух пропитан запахом леса, пороха и буквально насыщен адреналином. Лай собак, треск костра и долгожданная добыча у ног — это ли не романтика для настоящего мужчины? Поэтому такой вид отдыха стал особенностью «Малинки-Аутфиттерс». Вторая часть в переводе с английского языка определяет характер усадьбы: мы занимаемся организацией охоты. В нашем хозяйстве работает егерь, содержатся обученные собаки. Отстрел животных производится только по лицензии.

Благодаря семье Шедько о существовании небольшой деревушки в Шумилинском районе узнали даже россияне. Валерий и Антонина Шедько около 15 лет после развала Советского Союза занимались исключительно фермерством. Выращивали картофель и зерновые на арендованной у бывшего совхоза «Улльский» земле. А потом возникла идея заняться агроэкотуризмом.

У рамках Міжнароднага фестывалю песні і музыкі “Дняпроўскія галасы ў Дуброўне”, які пройдзе 27-29 чэрвеня, адбываецца пленэр рэзчыкаў манументальнай драўлянай скульптуры “Майстры салаўінага краю”. Удзел у ім бяруць студэнты мастацка-графічнага факультэта ВДУ імя П. Машэрава. Імёны майстроў-разьбяроў з нашага краю гучалі па ўсёй Еўропе яшчэ з часоў Сярэднявечча. Дубровеншчына, напрыклад, ганарыцца сваім Герасімам Акулавым, які ўпрыгожваў сядзібу маскоўскага цара Аляксея Міхайлавіча.

Браслаўшчына лідыруе ў вобласці па колькасці аграэкасядзіб – тут іх 186, у тым ліку 9 адчынены сёлета. А першыя былі зарэгістраваны ў 2006 годзе. Уладальнікі такіх сядзіб з іншых раёнаў Віцебшчыны упэўнены, што іх браслаўскім калегам дужа пашанцавала: маўляў, лацвей і прывабіць турыста, і разнастаіць яго адпачынак, бо тут дзівосная прырода, мноства гістарычных і архітэктурных помнікаў, традыцыйна гасцінны менталітэт насельніцтва – самы сапраўдны магніт, асабліва для не надта спешчаных побытавымі дабротамі. Яно так. Але ж і канкурэнцыя ў маладой пакуль галіне аграэкатурызму няспынна расце, тым больш на Браслаўшчыне, вось і трэба прыдумваць дзеля яго аматараў нешта сваё, непаўторнае. Мікалая Валеўку ў Браславе называюць піянерам агратурызму. На сваёй арыгінальнай сядзібе скрай маляўнічага прыазёрнага райцэнтра ён восем гадоў прымае гасцей, сярод якіх шмат пастаянных. Накоплены багаты вопыт у арганізацыі такога кшталту адпачынку.

Напеў мілагучнай “Купалінкі” захапляе і зачароўвае, асабліва калі гучыць у выкананні гасцей з далёкай Венесуэлы. Музыканты з горада Каракас Эдзі Дзіяс і Нэльсан Гансалес прыехалі ў нашу краіну на некалькі дзён, каб прыняць удзел у пастаўскім фестывалі. Беларускім матывам яны ўпрыгожылі сваю фальклорную інструментальную кампазіцыю “Пахарыльё”. Пастаўчанам іх ідэя вельмі спадабалася. – Куатра – душа музыкі маёй краіны, – расказвае Эдзі Дзіяс. – У вас значна халадней, чым у нас, за акіянам. Што цікава, тут гэты музычны інструмент гучыць крышку інакш, але ж цеплыня сэрцаў пастаўчан атагрэла яго. Цяжка нават перадаць, якія пачуцці перепаўняюць мяне. Ведаю адно: гэту паездку, удзячных гледачоў ніколі не забуду.