Асвея Верхнядзвінскага раёна прачынаецца рана. Спачатку загараецца святло ў дамах, дзе жывуць вадзіцелі, абавязкі якіх — даставіць жывёлаводаў на работу. Услед за імі выходзяць на вуліцу і спяшаюцца да месца збору даяркі, цялятніцы, іншыя работнікі ферм, працоўны дзень якіх пачынаецца ў 5 гадзін раніцы. Яшчэ прыкладна праз гадзіну адно за другім асвятляюцца вокны ўчастковай бальніцы. А ў сем не спіць, напэўна, ужо ніхто. Чарговы дзень набірае тэмп, напаўняе справамі, клопатам. І мала хто ў будзённым бегу часу звяртае ўвагу на навакольную прыгажосць, залатыя фарбы лісця. Людзі прывыкаюць да таго, што іх акружае. Возера асацыіруецца з рыбалкай, лес — з ягадамі і грыбамі, адным словам, з канкрэтнай карысцю, якую можна атрымаць ад прыроды. Але паспрабуйце сказаць асвейцам, што яны правінцыялы, жывуць удалечыні ад буйных гарадоў — абурацца, успомняць слаўную гісторыю, хараство і багацце мясцін, сённяшнія справы, работу па праграме развіцця малых гарадоў... Летапіс мінулых дзён 

Параллельно железнодорожному пути вьется проселочная дорога, где тут и там среди хвойных насаждений и кустарника затерялись дома жителей самой длинной в Витебском районе деревни Ляхи.

На карте Россонского района мы нашли необычное название населенного пункта — Ножницы. Решили в очередной командировке наведаться в эту деревушку, расположенную в отдаленной точке Витебщины, на самой границе с Россией.

Жыхары Язна на Міёршчыне адсвяткавалі юбілей свайго аграгарадка. 475 гадоў, якія налічвае яго гісторыя, давалі падставу азірнуцца назад, узгадаць найбольш значныя падзеі. Але ўсё ж сённяшняе жыццё ў праграме мерапрыемстваў займала галоўнае месца. Язненцы пастараліся паказаць усе лепшыя свае здабыткі, ушанаваць тых, хто многа робіць на карысць грамадства.

Учора скончыўся прыём дакументаў на ўдзел у аўкцыёне па продажы зямельных участкаў для будаўніцтва і абслугоўвання жылога дома ў вёсцы Берашова Сенненскага раёна. На наступным тыдні плануецца рэалізаваць чатыры надзелы, што з’яўляецца добрым вынікам. Чым жа так цікавіць людзей Берашова?

Роднае сяло Сенненскага раёна размешчана на беразе штучнага возера. Вадаём узнік у 1950-х, калі пры будаўніцтве Багушэўскага рыбагадавальніка запрудзілі рэчку Чарнічанку. Да 1964 года вёска мела іншую назву – Дзяругі. Старэйшыя жыхары суседніх населеных пунктаў працягваюць называць тутэйшых месцічаў па-старынцы – дзеружане.