Асвея Верхнядзвінскага раёна прачынаецца рана. Спачатку загараецца святло ў дамах, дзе жывуць вадзіцелі, абавязкі якіх — даставіць жывёлаводаў на работу. Услед за імі выходзяць на вуліцу і спяшаюцца да месца збору даяркі, цялятніцы, іншыя работнікі ферм, працоўны дзень якіх пачынаецца ў 5 гадзін раніцы. Яшчэ прыкладна праз гадзіну адно за другім асвятляюцца вокны ўчастковай бальніцы. А ў сем не спіць, напэўна, ужо ніхто. Чарговы дзень набірае тэмп, напаўняе справамі, клопатам. І мала хто ў будзённым бегу часу звяртае ўвагу на навакольную прыгажосць, залатыя фарбы лісця. Людзі прывыкаюць да таго, што іх акружае. Возера асацыіруецца з рыбалкай, лес — з ягадамі і грыбамі, адным словам, з канкрэтнай карысцю, якую можна атрымаць ад прыроды. Але паспрабуйце сказаць асвейцам, што яны правінцыялы, жывуць удалечыні ад буйных гарадоў — абурацца, успомняць слаўную гісторыю, хараство і багацце мясцін, сённяшнія справы, работу па праграме развіцця малых гарадоў... Летапіс мінулых дзён